coloredsticksHet wereldkampioenschap riichimahjong in Parijs afgelopen jaar lijkt wel mijn Waterloo. Niet alleen mijn resultaten waren daar beroerd, maar sinds dat toernooi slaag ik er nauwelijks nog in om te winnen. Ik zak op de Europese ranglijst en ook in mijn eigen club Furiten speel ik weinig meer klaar.

stoxHet wereldkampioenschap riichimahjong in Parijs afgelopen jaar lijkt wel mijn Waterloo. Niet alleen mijn resultaten waren daar beroerd, maar sinds dat toernooi slaag ik er nauwelijks nog in om te winnen. Ik zak op de Europese ranglijst en ook in mijn eigen club Furiten speel ik weinig meer klaar.

Maar nu lijkt het WK toch ook voor mij iets moois te brengen: het ziet ernaar uit dat we binnenkort op officiële toernooien stokjes mogen gebruiken in plaats van scoreformulieren. Op het WK werd ermee gespeeld en de Europese Mahjong Associatie blijkt daar zo tevreden over dat het stokjesverbod zal worden opgeheven. Tenminste, dat valt op te maken uit het antwoord dat EMA-voorzitster Tina Christensen me gaf op de vraag hoe het nou met die stokjes zit.

“Momenteel beveelt de EMA aan om de scores op formulieren bij te houden”, mailt ze mij, “maar we hebben verzoeken goedgekeurd van Oostenrijkse toernooiorganisatoren om stokjes te mogen gebruiken.”

Er wordt gewerkt aan nieuwe spelregels voor het WK Riichi en op basis daarvan zullen ook de EMA-regels worden gewijzigd, aldus Tina. En daarin zullen voorschriften, of een etiquette, voor de stokjes worden opgenomen.

Het lijkt triviaal nieuws, maar dat is het niet. Riichimahjong hoort nu eenmaal met stokjes te worden gespeeld. Zo doen de Japanners het nu eenmaal en, belangrijker, zo speel ik het al vijftien jaar.

Natuurlijk hebben de Japanners slimme stokjes voor hun automatische mahjongtafels. Toen ik in 2002 voor het eerst in een mahjongsalon in Tokio kwam, toonde het schermpje voor me op de elektronische tafel zowel mijn scores als die van mijn medespelers. Maar het mooiste: toen ik riichi declareerde, moest ik een stokje van 1000 punten in een gat in het midden van de tafel doen. De tafel fluisterde daarop duidelijk hoorbaar: “Riichi.”

Ik was zo opgewonden dat ik dat potje verloor.

Voor zover ik weet, zijn de Japanse stokjes er in drie smaken. Afgezien dan van de elektronische stokjes voor de automatische tafels.

  • Witte stokjes
  • Stokjes in verschillende kleuren voor elke speler
  • Stokjes in verschillende kleuren voor elke waarde

 

Natuurlijk zijn de stokjes met verschillende kleuren voor iedere speler het handigst. Na elke hanchan (zeg maar: elk voltooid spel) hoef je alleen maar de stokjes van dezelfde kleur bij elkaar te zoeken en je kunt herbeginnen.

Meestal begin je met 30.000 punten, als volgt verdeeld over 22 stokjes:

1000 pt1 stokje van 10.000 punten, niet voor niets de mooiste

50002 stokjes van 5.000 punten

10009 stokjes van 1.000 punten, en

10010 stokjes van 100 punten.

 

Op het WK kreeg je 5 stokjes van 100 punten en 1 stokje van 500 punten. Dat laatste was een stokje van 100 in een andere kleur. Zo werd het een stuk makkelijker om even snel de tussenstand op te maken tegen het einde van het spel; een systeem dat perfect werkte.

Dit jaar dus is het eindelijk voorbij met die ingewikkelde invulformulieren, inclusief de bijbehorende telfouten (“vraag maar even aan de scheids waar de fout zit. Die heeft toch niks te doen”). Ik kijk ernaar uit. Wat is er mooier dan het geluid van 3.900 punten in plastic stokjes die je je tegenstander toewerpt als hij een potje heeft gewonnen. Of, beter: de bergen stokjes die je krijgt toegeschoven na jouw schitterende haneman op Oost?